முன்னுரை
இந்தியா மற்றும் பாகிஸ்தான், இரண்டும் இன்று அணு ஆயுதங்களை கொண்ட நாடுகளாக இருக்கின்றன. கடந்த காலத்தில் — 1947–48, 1965, 1971, மற்றும் 1999 கார்கில் போர் போன்ற நேரங்களில் — இரு நாடுகளும் நேரடி முறையில் போரிட்டுள்ளன. ஆனால் அப்போது இரு நாடுகளும் அணு ஆயுதங்களை செயல்பாட்டில் கொண்டு வரவில்லை.
இன்றைய சூழ்நிலை முற்றிலும் மாறுபட்டது — ஏனெனில் இரு நாடுகளும் அழிவை விளைவிக்கும் அளவுக்கு (Mutually Assured Destruction – MAD) சக்திகளை பெற்றுள்ளன.
■.கார்கில் மற்றும் பங்களாதேஷ் போர் மாதிரியான சூழ்நிலை ஏற்படுமா?
கார்கில் போர் (1999) என்பது பாகிஸ்தான் ஆதரவு கொண்ட துணைபடைகள் இந்திய எல்லைக்குள் நுழைந்து, தன்னிச்சையான நிலங்களை கைப்பற்ற முயற்சித்ததினால் ஏற்பட்டது.
1971 பங்களாதேஷ் போரில், இந்தியா நேரடியாக பாகிஸ்தானின் கிழக்குப்புறத்தை (East Pakistan) விடுவித்து, பங்களாதேஷ் நாடாக உருவாகச் செய்தது.
இன்று இதுபோன்ற நேரடி மற்றும் பெரும் நிலப்பிரவேசத்தை ஏற்படுத்தும் போர் மிகவும் அபாயகரமானதாக மாறிவிடும். காரணம்:
இருநாடுகளும் அணு ஆயுதங்களை வைத்துள்ளன.
பொருளாதார கட்டமைப்புகள் மிகவும் பிணைந்துள்ளன.
சர்வதேச அழுத்தங்கள் மிக அதிகமாக உள்ளன.
உள்நாட்டு நிலைத்தன்மை இரு நாடுகளிலும் குறைவாக உள்ளது.
எனவே, கார்கில் அல்லது பங்களாதேஷ் போர் மாதிரியான பெரும் நிலைக்கடத்தும் நடவடிக்கைகள் நேரடியாக இடம்பெறுவதற்கான வாய்ப்பு குறைவாகவே உள்ளது. ஆனால் சிறிய அளவில் திடீர் தாக்குதல், எல்லை மோதல், புலனாய்வு ஆட்கள் மூலம் தாக்குதல் (proxy operations) போன்றவை தொடரும்.
■.இரு நாடுகளின் புலனாய்வு போர் – நோக்கமும் விளைவுகளும்
● பாகிஸ்தான்:
பாகிஸ்தானின் ISI (Inter-Services Intelligence) இந்தியாவின் உள் பகுதியில் உள்நாட்டு கலவரம், தீவிரவாத தாக்குதல்கள், பிரிவினை சிந்தனைகள் வளர்த்தல் போன்ற செயல்களை முன்னெடுக்கிறது.
குறிப்பாக காஷ்மீர் பிரதேசத்தில் பாகிஸ்தான் சார்பு அமைப்புகளை (Jaish-e-Mohammed, Lashkar-e-Taiba போன்றவை) உந்திவைத்துள்ளது.
பாகிஸ்தான் அரசியல் அமைப்புகள் இதன் மூலம் “இந்தியா முஸ்லிம்களுக்கு அநீதிசெய்கிறது” என்ற உணர்வை திசைதிருப்ப, பன்னாட்டு ஆதரவை பெற முயல்கின்றன.
● இந்தியா:
இந்தியாவின் RAW (Research and Analysis Wing) பாகிஸ்தானின் உள்ளகத்தில் பாலூச்சிஸ்தான் பிரிவினை இயக்கங்கள், சிந்து இயக்கங்கள், மற்றும் பாகிஸ்தானின் அரசியல் சட்டமீறல்கள் ஆகியவற்றை வெளிச்சத்துக்கு கொண்டு வர முற்படுகிறது.
பாகிஸ்தானுக்குள் அரசியல் இடைவெளி ஏற்படுத்தும் முயற்சிகளும் இடம்பெறுகின்றன.
■.இருபுற நோக்கம் என்ன?
▪︎ உள்நாட்டு அரசியல் ஆதரவை திரட்டுவது
பொதுமக்களின் கவனத்தை பொருளாதாரத் துன்பங்கள், அரசின் தோல்விகள் ஆகியவற்றிலிருந்து விலக்கி வெளிநாட்டு பகையை காட்டி திசைதிருப்பல்.
▪︎ சர்வதேச ஆதரவை பெறுவது
“நாங்கள் தாக்கப்படுகிறோம்” என்ற போர்க்குரலால் உலக நாடுகளின் ஆதரவை பெறுதல்.
▪︎ உள்நாட்டு மக்களின் மத உணர்வுகளை தூண்டுவது
இஸ்லாமியர்களுக்கு எதிராக இந்துக்களை.
இந்துக்களுக்கு எதிராக இஸ்லாமியர்களை. இவ்வாறு இருபுறமும் மத அடிப்படையிலான உணர்வுகளை தூண்டி, அரசியல் ஆதரவை கட்டுப்படுத்த முயற்சி.
■.உணர்வுகளின் தூண்டல் — ஆபத்தான விளைவுகள்
மத வெறுப்பு, சமூக கலவரங்கள், உள்நாட்டு தீவிரவாதம் ஆகியவற்றின் வளர்ச்சி.
பிராந்திய இடைவெளிகள் அதிகரிக்க வாய்ப்பு.
இரு நாடுகளுமே பொருளாதாரமாக பெரும் பின்னடைவை சந்திக்க நேரிடும்.
உலக நாடுகள் (ஈர்ப்பு வலையிலிருந்து) விலகி செல்லும் — முதலீடுகள் குறையும்.
மனித வாழ்வின் அழிவும் (பெரும் அகதிகள் பிரச்சினை, வளர்ந்த நாட்டின் குடிமக்கள் மீது தாக்கம்) ஏற்படும்.
■.முடிவுரை:
இந்தியா–பாகிஸ்தான் உறவு என்பது எப்போதும் ஒரு தீய விளிம்பில் நடக்கும் நடனம் போலவே உள்ளது. இரு நாடுகளும் தங்கள் உள்நாட்டு அரசியல்(லை) சாதிக்க இந்த பகையை உணர்வுபூர்வமாக தூண்டும் நாடுகளாகப் பயன்படுத்துகின்றன. ஆனால் இது ஒருபோதும் நிலையான சமாதானத்தை உருவாக்காது; மாறாக மக்கள் உயிர்களையும், வளங்களையும் வீணாக்கும்.
பொதுமக்கள், உணர்வுகளை தூண்டும் அரசியல் நாடகங்களைப் புரிந்துகொண்டு, மத சிந்தனையால் அல்ல, நியாயம் மற்றும் மனிதத்துவத்தின் அடிப்படையில் செயற்பட வேண்டும்.
பொருளாதார வளர்ச்சி, கல்வி, மனித உரிமைகள் ஆகியவற்றையே இந்த பிராந்தியத்தின் முன்னேற்றத்தின் அடித்தளமாகக் கட்ட வேண்டும்.
