மரணத்தின் போது மனித உடலில் என்ன நடக்கிறது? – ஒரு ஆழமான அறிவியல் ஆய்வு

மரணம் என்பது உயிருடைய ஒவ்வொருவருக்கும் தவிர்க்க முடியாத, ஆனாலும் முழுமையாக புரிந்துகொள்ள முடியாத, மிகவும் ஆழமான நிகழ்வாகும். இது எல்லோருக்கும் உண்டாகும் ஒரு அனுபவமாக இருந்தாலும், அதன் உட்பொருள், நிகழும் முறைகள் மற்றும் அதன் பின்னணியில் நிகழும் உயிரியல், நரம்பியல், உயிரணுக்கூறியல் நிகழ்வுகள் பற்றி மிகக் குறைவாகவே நம் சமூகத்திற்கு அறிவு உள்ளது. இந்தக் கட்டுரை, மரணம் நிகழும் போதுள்ள உடல் மாற்றங்களை விஞ்ஞான ரீதியாக விரிவாக ஆராய்கிறது. மேலும், மரணத்தின் போது “ஆவி” அல்லது “ஆன்மா” உடலை விட்டு வெளியேறுகிறதா என்ற கேள்வியையும், விஞ்ஞானம் மற்றும் தத்துவத்தின் அடிப்படையில் நேர்மையான பார்வையில் ஆராய்கிறது.

முதலில், மரணத்தை அறிவியல் ரீதியாகப் புரிந்து கொள்வது அவசியம். மரணம் ஒரு கணம் அல்ல, அது ஒரு நடந்துவரும் செயல்முறை. மரணம் என்பது உயிரின் ஒவ்வொரு அமைப்பும் அதன் செயல்பாடுகளை நெகிழ்த்துவிட்டு, உயிரின் ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட அமைப்பு குலைந்து விழும் நிகழ்வாகும். மருத்துவத்தில், மரணம் இரு முக்கிய நிலைகளில் வரையறுக்கப்படுகிறது: மருத்துவ மரணம் (Clinical Death) மற்றும் உண்மையான உயிரியல் மரணம் (Biological Death). மருத்துவ மரணம் என்பது இருதயமும் சுவாசமும் நிறைவது. ஆனால் இது எதிர்நீட்சிகை (Resuscitation) மூலமாக திரும்பக்கூடியதாக இருக்கலாம். ஆனால், மூளையின் செயற்பாடு முற்றாக நிற்கும்போது, அதைப் பின் திரும்பச் செய்ய முடியாது. இதுவே உண்மையான உயிரியல் மரணமாகும்.

மரணம் ஏற்படும் போது உடலில் நிகழும் முக்கியமான மாற்றங்கள் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக ஏற்படுகின்றன. முதலில் இருதயம் துடிப்பதை நிறுத்தும். இதனால் இரத்தம் ஓடுவதும், தசைகளுக்கு ஆக்சிஜன் சென்றடைவதும் நிற்கிறது. ஆக்சிஜன் இல்லாமல், உயிரணுக்கள் ATP எனும் ஆற்றல் மூலக்கூறை உருவாக்க முடியாத நிலைக்கு சென்று, தன்னைத்தானே அழிக்க தொடங்குகின்றன. இதை Hypoxia எனப்படும் ஆக்சிஜன் பற்றாக்குறை என அறிவியலில் அழைக்கின்றனர்.

மூளை, மனித உடலில் ஆக்ஸிஜனுக்கு மிகுந்த தேவை உள்ள உறுப்பு. இருதய துடிப்பு நிறைந்த சில நிமிடங்களுக்குள் மூளையின் நரம்பியல் செல்கள் அழிவதைக் கண்டு பிடித்துள்ளார்கள். குறிப்பாக மூளைமூலம் (Brainstem), இது சுவாசம், இருதய இயக்கம் போன்ற அடிப்படை செயல்களை ஒழுங்குபடுத்துகிறது. இதன் செயல் முடிவடையும் போது மனிதனின் உயிர் மறைதலாக கருதப்படுகிறது.

மரண தருணத்தில், சில முறை உடலில் திடீர் அசைவுகள், அல்லது காற்றை இழுக்கும் போல் தோன்றும் “அகோனல் சுவாசங்கள்” நிகழலாம். இவை உயிரோடு இருப்பதற்கான அறிகுறிகள் அல்ல, இது மூளைமூலச் சுருக்கங்களால் உண்டாகும் இயல்பான மறுமுறைச் செயற்பாடுகள் (Reflexes) மட்டுமே.

மரணத்திற்கு பின் உடலில் சில மாற்றங்கள் தொடர்ச்சியாக ஏற்படுகின்றன. முதலில், உடல் சூடு சீராகக் குறைவதைக் காணலாம். இதை Algor Mortis எனலாம். இதற்குப் பிறகு, Rigor Mortis என்ற நிலை உருவாகும், இதில் தசைகள் உறைந்துபோகின்றன. இது ATP இன்றி தசை நெருக்கங்கள் திறக்க முடியாமலிருப்பதால் ஏற்படுகிறது. மேலும், Livor Mortis எனப்படும் இரத்தத்தின் கீழ் பகுதியிலுள்ள திரளும் ஏற்படுகிறது. அதன் விளைவாக தோலில் நீலம்சாயல் காணப்படும்.

மூளை செயலிழப்பின் பின், சில நிமிடங்களுக்கு சிறிய நரம்பியல் அலைகள் தொடர்ந்து இருப்பது சமீபத்திய ஆய்வுகளில் தெரிய வந்துள்ளது. இது, மரணம் ஒரு “முகப்பு” அல்ல, நிலையான செயல்முறை என்பதற்கான புதிய ஆதாரங்களைக் கொடுக்கிறது. மரணம் என்பது ஒரு திருப்புமுனை மட்டுமல்ல, அது ஒரு பரிணாம நிலை.

மனித உடலில் நினைவு, உணர்வு, சுயம் ஆகியவை அனைத்தும் மூளையின் வேதியியல் மற்றும் மின்னழுத்த செயல்பாடுகளால் இயக்கப்படுகின்றன. Alzheimer’s, Dementia போன்ற நோய்களில் மூளை சேதம் ஏற்படும்போது, ஒரு மனிதனின் ஆளுமை முழுமையாக மாறிவிடலாம். இது “ஆன்மா” அல்லது “ஆவி” என்பது, மெய்யான மூளையியல் செயல்முறைகளில் இருக்கின்றதா என்பதற்கான நெருங்கிய சான்றாக பார்க்கப்படுகிறது.

ஆனால், ஆன்மா அல்லது ஆவி உடலை விட்டு வெளியேறுகிறதா என்பது எப்போதும் ஒரு கலாசார, மெய்யியல், அல்லது ஆன்மீக விவாதமாகவே இருந்து வருகிறது. பல மதங்களில், ஆன்மா என்பது சுய அசைவுள்ள, நித்யமான, மறுஜன்மம் அடையும் ஒரு சக்தியாக இருக்கிறது. ஆனால், இன்றைய அறிவியலில், இந்த ஆன்மாவை ஒரு அளக்கக்கூடிய அல்லது சோதிக்கக்கூடிய அங்கமாக நிரூபிக்க எவ்வித ஆதாரமும் கிடைக்கவில்லை.

20ஆம் நூற்றாண்டில் Dr. Duncan MacDougall என்பவர் மரண நேரத்தில் உடல் எடை 21 கிராம் குறைவதாகக் கூறியதும், ஆன்மாவின் எடை என்றும் கூறியதும் ஒரு புகழ்பெற்ற மக்களை மயக்கும் துருதரிசனமாக இருந்தாலும், அறிவியல் அளவில் அதன் முறைகள் தவறானவை என்றும், மீளவும் நிரூபிக்க முடியாதவை என்றும் கருதப்படுகிறது.

அதே நேரத்தில், சிலர் குவாண்டம் அறிவியல் மற்றும் மைக்ரோட்யூபியூல்கள் போன்ற நரம்பியல் அமைப்புகள் மூலம் அறிவுத் தன்மை (Consciousness) அண்டத்தில் ஒரு அடிப்படை சக்தியாக இருக்கலாம் என்றும், மரணத்திற்கு பின் அதன் சில வடிவங்கள் தொடர்ந்து இருக்கக்கூடும் என்றும் கூறுகிறார்கள். Dr. Stuart Hameroff மற்றும் Dr. Roger Penrose ஆகியோர் “Orch-OR” என்ற கொள்கையை முன்வைத்து, இந்த தியரியை சமர்ப்பித்துள்ளனர். ஆனால் இவை அனைத்தும் நிரூபிக்கப்படாத கருதுகோள்கள் மட்டுமே.

இறுதியாக, அறிவியல் மரணம் பற்றிய அளவிலான அறியப்பட்ட எல்லைகளை நாம் அடைந்திருக்கின்றோம். ஆனால், மரணம் தொடர்பான உண்மை—அதன் நேரம், அறிவுத்தன்மையின் முடிவடைதல், ஆன்மா போன்ற உயிரின் உள் பொது உணர்வுகள் பற்றிய கேள்விகள்—அனைத்தும் இன்னும் முழுமையாக பதில் பெறப்படாதவை.

அறிவியல் உலகில், மரணம் என்பது உயிரின் ஒழுங்கமைந்த அமைப்புகள் குலைவதையே குறிக்கிறது. அதாவது, உயிரணுக்களின் உட்சுழற்சி முடிவடைந்து, ஆன்ட்ரோபி எனப்படும் முறுக்கல் (disorder) நிலையை நோக்கி செல்லும் செயலாகும். ஆனால், இது மனிதன் மரணத்திற்கு பின் ஓர் எதார்த்த உணர்வு இல்லையென்று நிரூபிக்கவோ நிராகரிக்கவோ முடியாத நிலையை உருவாக்குகிறது.

இன்னும், நாம் உணர்வின் இயல்பு, சுயத்தின் தன்மை, நினைவு மற்றும் உறவுகளின் ஆழங்கள் பற்றி அறிவியலில் முழுமையாக புரிந்து கொள்ளவில்லை. எனவே, ஆன்மா பற்றி நிச்சயமாக மறுக்கும் குரலையும், அதை முழுமையாக ஏற்கும் ஆன்மீக குரலையும் ஒரே சமயம் விமர்சனம் செய்யும் திறன் அறிவியலுக்கு உள்ளது. ஆனால், அதன் விளக்கங்கள் எப்போதும் ஆதாரங்கள் மற்றும் சோதிக்கக் கூடிய தரவுகள் அடிப்படையிலேயே இருக்க வேண்டும்.