மண் மட்டுமே தலை வணங்கியது,
ஆனால் மறப்பதற்கு இடமில்லை –
எங்கே நம் வேரின் கொடி மலர்ந்தது,
அங்கே தாயின் அக்கரைகள் திண்டாட்டமாய் மீதமிருக்கின்றன!
வானத்தில் படகுகள் பறந்தன,
வாழ்க்கை இரத்த நதியாக மாறியது…
முள்ளிவாய்க்கால் என்பது ஒரு இடம்தான் அல்ல –
ஒரு முழு தமிழ் உணர்வின் சடங்கு கூடாரம்!
மழையில் நனைந்தவை குழந்தைகள் அல்ல,
குண்டுகள் உடல் சிதறச் செய்தன!
தாய்மாரின் மார்பில் பசிக்கெட்ட பிள்ளைகள் –
அவர்களின் உயிர் படைத்த துப்பாக்கி பாய்ச்சியது!
புயலுக்கு தஞ்சம் தரும் மரங்களும்,
அங்கே மரங்களை சாய்த்துவிட்டன,
சந்தனமில்லாத துக்கம் நீண்டது –
துணையில்லை, தொலைபேசி இல்லை, உலகம் பார்த்ததாக இல்லை!
ஆனால்…!
நாம் எல்லாம் இழந்தோம்,
ஆனால் இலட்சியத்தை இழக்கவில்லை!
துப்பாக்கி உயிரை வென்றது –
ஆனால் நம் உள்ளத்தை அழிக்க முடியவில்லை!
ஒரு நாள் வரவேண்டும்,
அந்த நாள் சுடரொளி போல ஏறி நம்மை எழுப்பும்!
இரத்தத்தால் எழுதிய வரலாறு –
நீதி வரும் வரை நிமிர்ந்து நிற்கும்!
முள்ளிவாய்க்கால் என்பது முடிவு அல்ல –
அது தொடக்கம் மட்டுமே,
ஒரு இனத்தின் மறுபிறப்பு!
